هوای دل ...

آری تو باور نکن
 من کفشهایم رو خودم از پایم درنیاوردم 
تو باور نکن 
من خود آنها را در  رودخانه به ظاهر شفاف غرق نکرده ام 
اما باورکن 
اگر کفشهایم ته باتلاق همیشگی ام هم باشند 
تا ته باتلاق همیشگی خواهم رفت 
حتی اگر این بار بازگشتی هم در کار نباشد

هوای دل ......

هرچیزی که کفشهایم را از من بگیرد دشمن من  است هرچه از یاد ببرد بی معنی بودن همه چیز را هرچه به من یادآوری کند دوست داشتن را ترجیح دادن را تو بگو داری فرار می کنی از خانه ای که امن نبود از مادری که کم بود از پدری که درد را برای خود رد می کرد و به دیگری تحمیل می کرد این یک سادیسم آشکار است من عشق را در ندیدن دیدم در غفلت من لذت را در کفشهایم دیدم هیچ آرامشی جز آرامشی که کفشهایم به من می بخشند سزاوارم نیست برای کسی که در رودخانه به ظاهر شفاف اینچنین کثیف و آلوده شده چاره ای جز کفشهایش نیست این ترومای پایان نیافته است برای دردی که ادامه دارد اگر می پرسید من کی هستم ؟ من دیگر همان کفشهایم هستم کفش‌هایی که لذت را با آنها تجربه کردم پس من هم کسی هستم کفشهایم هوای دل ......

بیقرار شده ام ... مدام هاج و واج چشمم را به هر گوشه ای می دوزم که شاید گمشده ام را بیابم کفشهایم را می گویم و امان از وقتی که گم شده ات را نمی یابی...

هوای دل ......